Që ditën kur mora në dorë zarfin me të vërtetën e identitetit tim, nuk jam fort në terezi. Rrekem dëshpërimisht të ndaloj procesin e të menduarit. Por sa më shumë ngulmoj, aq më shumë zhytem në vorbullën e mendimeve. Dhe më duhet ta pohoj: pjesa më e madhe e tyre kanë ngarkesë negative. Ekzistenca ime kalamendet nga njëri skaj në tjetrin. Herë më duket sikur kam lindur dje, herë sikur jam njeriu më i lashtë në tokë. Botët paralele janë ravijëzuar tek unë me forcën e një uragani. E shoh veten kudo e në çdo kohë. Zarfi ma bëri këtë gjurulldi. Sapo e lexova letrën e fshehur në të, u trondita deri në honet më të thella të qenies sime.
Letra ishte dërguar nga njëfarë “Shoqëria e yjësisë H”. Gjëja e parë që më erdhi në mendje (përveç ndjenjës së habisë), ishte një listë fjalësh që fillonin me germën H. Listova me vete një mori të tilla:
hënë, harresë, harabel, hudhër, hordhi, hidhërim, hije, hiskëll, hibrid, hide, haram, hajmali.
Lista mund të zgjatej pambarimisht, por këto m’u ndërmendën atë çast. E rilexova letrën nëntë herë, duke u rrekur kështu të kuptoja thelbin, mesazhin e koduar, të fshehur nën shkronja. Dita e parë e mbërritjes së letrës kaloi me dhembje të forta koke e marramendje. Isha trullosur deri në pikën që nuk kujtoja as emrin tim. Para syve më lëvrinin germa, fjalë, fraza të shkëputura nga letra: e vërteta, botë paralele, shoqëria e yjësisë H. Gjumi më zuri vonë dhe fjeta keq. Ëndrrat ia linin vendin njëra-tjetrës. U zgjova e mbytur në djersë.
Dita e dytë vijoi edhe më keq se e para. Pata një vizitor. Se ç’soj vizitori këtë s’di ta them plotësisht. Kur trokiti dera po gatuaja dy vezë sy. Lashë sobën dhe iu avita. Para saj qëndronte një figurë stoike. Një burrë rreth të gjashtëdhjetave, veshur me frak, me bastun në dorën e majtë, më përshëndeti thjesht. Pa i uruar ende mikpritjen, më kaloi anash dhe u fut drejt e në dhomën e ndenjes. Mustaqet e tij spic i prekte çdo pesë sekonda me të djathtën. E hutuar, por edhe e frikësuar nga i panjohuri i paftuar, u ula përballë tij dhe ndeza një cigare.
– A jeni gati për ngjarjen e madhe që presim të ndodhë? – më pyeti.
Kapsallita sytë dhe mohova me kokë. Thitha fort cigaren dhe, pasi lëshova një shtëllungë tymi, iu përgjigja:
– Gati për çfarë, zotëri? Kush jeni ju? Nuk ju njoh.
Burri buzëqeshi dhe preku mustaqet.
– Si? Ju nuk e di? A ju erdhi letra?
– Po, më erdhi një letër nga një shoqëri, që s’e kam idenë çfarë është. S’di asgjë, – ia ktheva paksa e nervozuar.
– Po jua shpjegoj me pak fjalë situatën, atëherë. Ne jemi Ata, të Përzgjedhurit. Quhemi “Shoqëria e yjësisë H”. Vijmë nga yjet. Të parët tanë kanë qenë shumë inteligjentë. Ju jeni një prej nesh. Ne…
– Prisni pak, ju lutem. Çfarë po thoni? Unë jam thjesht një bibliotekare. Nuk kam as gjak blu, as jam bijë mbreti, asgjë nga këto. Jam njeri i thjeshtë. Me siguri më keni ngatërruar, – e ndërpreva.
Ai nënqeshi dhe preku mustaqet.
– Mund ta vërtetojmë nëse jeni njeri i thjeshtë ose jo, – m’u përgjigj.
– Si vallë? – e pyeta në mënyrë sfiduese.
– Ju ka ndodhur të vriteni ndonjëherë? Keni pasur ndonjëherë ndonjë plagë?
– Sigurisht. Të gjithë vriten ndonjëherë.
– Sa kohë është dashur t’ju shërohet plaga?
– Epo… s’e di. Nuk është se e kam vënë re, – ia ktheva.
– Atëherë le ta provojmë tani.
– Çfarë?! Jo, jo. Më mirë jo.
Ndërkohë burri ishte ngritur dhe po shkonte drejt kuzhinës. Mendova se shkoi për të marrë një thikë, por ai fiku sobën dhe u kthye.
– I përcëlluat vezët, – më tha duke qeshur.
Vetëm atëherë më ra ndërmend se kisha lënë sobën ndezur, aq shumë isha përhumbur nga ardhja e këtij vizitori të çuditshëm. Ndërsa unë e kisha dërguar mendjen te soba, te vezët, te i paftuari, ai kishte nxjerrë ndërkaq nga xhepi një thikë të vogël të artë. Nuk më kishin zënë sytë më parë një biçak të tillë. Ishte aq i bukur, aq i hijshëm. Çuditërisht nuk po ndjenja më frikë.
– Ma jepni dorën, mos u trembni! – më tha.
I zgjata instinktivisht dorën e majtë dhe ia ngula sytë thikës. Dora leshatore e burrit lëvizi ngadalë drejt gishtit tim të vogël. Një prerje e hollë, e lehtë, aq sa mund të rridhnin dy pika gjak. As që e ndjeva tehun e thikës. As dhembje s’ndjeva. Pashë vetëm pak gjak, që pas disa sekondash u fashit e bashkë me të dhe shenja që la thika.
Mbeta e mahnitur. Nuk mbaja mend ndonjë plagë timen që të ishte mbyllur aq shpejt.
– E shihni? – më përmendi zëri i burrit. – Zakonisht, me njerëzit e thjeshtë nuk ndodh kjo. Plaga mbetet për disa ditë e ka raste edhe përgjithmonë. Ndërsa ju nuk keni asnjë shenjë në trupin tuaj, megjithëse mund të jeni vrarë disa herë. Ju jeni e përzgjedhur. Jeni pjesë e shoqërisë sonë. Pas jush duhet të kalojnë një mijë vjet që të gjejmë të përzgjedhurin e radhës.
– E çfarë do të thotë kjo? Çfarë doni nga unë? – e pyeta.
– Fillimisht do të kaloni provën e madhe. Kur prova të dalë me sukses (unë dhe të tjerët jemi të bindur), do t’ju tregojmë se çfarë do të bëni. Tani për tani duhet të kaloni provën.
– Çfarë është kjo provë?
Burri heshti. Kaloi dorën e djathtë te mustaqet para se të përgjigjej.
– Duhet të vdisni, – më tha dhe më vështroi thellë.
– Çfarëëë? – ulërita unë e trembur për vdekje. – Ju jeni i çmendur, zotëri! Ç’janë këto që thoni?
– Duhet të vdisni, për t’u ringjallur sërish, – vijoi ai i qetë e i patrazuar.
– Djalli e marrtë! Unë nuk jam Krishti! – ngrita zërin në maksimum.
– Askush nuk tha që jeni Krishti. Unë e kam kaluar provën, por nuk jam Krishti. Jam unë.
– Por si dreqin do të ringjallem, për atë Zot! Historia vetëm Krishtin përmend. Nga mbitë ju, që jeni si ai?
– Ne jemi ne. Nuk pretendojmë të jemi si Krishti. Jemi yjorë. E di domethënien e emrit të shoqërisë? Quhemi “Shoqëria e yjësisë H”. Iniciali H do të thotë hi. Ne jemi feniksa. Vdesim dhe ngjallemi nga hiri ynë. Keni dëgjuar për feniksin yjor? Jo? Atëherë mësoni se dhe ju jeni një prej tyre. Dhe hiri juaj do t’ju ngjallë sa herë të vdisni.
Kisha mbetur me gojë hapur. S’dija në isha në ëndërr apo realitet. Burri qëndronte i ulur aty përballë meje dhe luante me bastunin e zi, ku ish gdhendur një feniks me yll në ballë. Nuk e di as si më vajti në mendje që ta provoja vdekjen dhe ringjalljen. E kush e mendonte vallë se pikërisht unë, që i kam tmerr funeralet e i trembem vdekjes si djalli temjanit, do guxoja të vdisja për të kaluar provën. Provë që ma kish parashtruar një vizitor i panjohur.
– E çmendur! E marrë, e marrë! Vajzë e marrë! – i pëshpërita vetes me mllef e inat.
Burri ngriti kokën dhe priti vendimin tim. Unë aprovova me gjysmë zëri. Dhoma ishte në heshtje. Dëgjohej vetëm tiktaku i zemrës sime të marrë, që hovte si e çmendur.
Kisha qëndruar e ulur në të njëjtin pozicion dhe me sytë ngulur te fytyra e burrit, nuk e vura re aspak dorën e tij që mbante thikën e artë. Tani pas ngjarjes mund të them që ai më hipnotizoi aq sa nuk arrita ta shihja si duhet teksa u afrua dhe ma nguli thikën drejt e në zemër. Gjaku vërshoi si i tërbuar. Nuk ndjeva dhembje, por gjakun e pashë. Asnjë lëvizje nuk bëra përveçse njërën dorë e vura mbi plagë. Mbylla sytë e ulur aty në divan me një të panjohur pranë. Kisha vdekur. E shihja veten njësoj si në të gjallë. Pra, kjo na ishte vdekja. Ndjeja një aromë simitesh të sapodala nga furra. Shihja veten në një stacion treni të mbipopulluar. Një dorë gruaje më fshiku belin. Ktheva kokën. Asgjë.
Vijova të sillesha rrotull platformës në kërkim të simiteve të ngrohta. Kisha kohë pa ngrënë të tilla. Gjithmonë më kishin pëlqyer. Ato shiteshin në një kioskë, disa metra larg biletarisë. Turravrap arrita ndanë kioskës, por vetëm atë çast u kujtova se isha e vdekur dhe nuk kisha para. Nepsi për një simite valë të ngrohtë rastisi më i fortë. Dhe bëra gjestin, që për së gjalli s’e pata bërë kurrë. Vodha një nga kanistra. Dhe u nisa me shpejtësi të fshihesha pas një kolone. Shitësi bashkë me një klient më panë, por askush nuk më ndoqi. Pranë meje kaloi një polic dhe më përshëndeti me kokë. Një plak gërnjar u ankua se për një xhelatinë me qershi, që ai nuk kishte paguar, e kishin futur një javë brenda. Pse mua nuk më kapën?
Polici e mori plakun për krahu dhe teksa afroheshin drejt meje po i thoshte se unë mund të bëja ç’të doja pasi isha yjore, isha feniksi me yll në ballë. Me gishtin drejt ballit tim polici tregoi shenjën identifikuese. Vetëm tani arrita ta shihja vetveten të plotë. Balli im ndriçohej nga një aureolë drite shkëlqyese. Një yll fekste krenar mbi mua. Befas simitja e kafshuar dy-tri herë më ra nga dora. Ndjeva një shkundje të fuqishme e marramendje. Isha kthyer në botën e të gjallëve.
Dhoma ime, divani, burri me bastunin e zi, soba, vezët e djegura, gjithçka ashtu si e lashë para… s’di sa kohe.
– Ndenja shumë si e vdekur? – pyeta zotërinë vdekjeprurës.
– Varet si e keni ndjerë ju. Mund të keni kaluar një orë ose një përjetësi. Si u ndjetë? – më pyeti ai.
– Mirë. Çuditshëm. Një grua më preku në bel. Vodha një simite të ngrohtë. Pashë veten teksa më ndriçonte ylli e më pas u ktheva sërish.
– Ia paskeni kaluar më së miri. Kush ishte gruaja që ju preku?
– Nëna, – iu përgjigja pa hezitim. Në fillim, gjatë prekjes, as që e njoha se kush ishte ajo grua. Vetëm tani e pashë qartë që kishte qenë ime më.
– Ka vdekur? – më pyeti burri.
– Jo. Gjallë është, – i thashë.
– Atëherë, dëshira juaj më e fortë qenka që të keni një nënë.
– E kam nënën, – ngulmova unë.
– Nëse do ta kishit, nuk do t’ju kishte ndjekur deri në skajin më të largët. Ajo është gjakimi juaj. Nejse. Provën e kaluat. Tani jeni plotësisht pjesë e jona. Po ju tregoj detyrat si fillim:
1. Duajeni cilindo njeri a kafshë që keni në zemër. Mos hezitoni t’i përqafoni, t’i puthni, të luani e qeshni me ta.
2. Qëndrojini besnik vetes deri në fund.
3. Mos bëni padrejtësi.
4. Përgatiteni veten dhe ushtrojeni vazhdimisht për jetët e tjera.
Dhe e pesta, këtë jua them unë miqësisht, mos i digjni më vezët.
Qesha me zemër për detyrën e fundit. Burri vazhdoi sërish:
– Sa për të drejtat, e drejta themelore është se mund të vdisni e të ngjalleni sa herë të doni, por nuk jua këshilloj. Ruajeni feniksin tuaj për botët e ardhshme. Gjithashtu keni të drejtë të kërkoni ndihmë sa herë të doni kur jeni në vështirësi të pakalueshme. Unë do të jem përherë pranë jush duke ju ndihmuar. Harrova t’ju them se unë jam kujdestari juaj. Kur të arrini nivelin më të lartë të dijes dhe zotërimit të vetvetes, nuk do të keni më nevojë për mua. Atëherë ju do të viheni në kërkim të të përzgjedhurit të radhës dhe do të merrni përsipër kujdestarinë e tij.
– Prisni pak, – e ndërpreva, – sikur më thatë se pas një mijë vjetësh do të vijë i përzgjedhuri tjetër.
– Po, ashtu thashë.
– Do të më duhet kaq kohë e gjatë për të arritur nivelin më të lartë të dijes dhe vetëkontrollit?! – e pyeta me habi të dukshme.
– Vetëm nëse impenjoheni maksimalisht mund të arrini për një mijë vjet nivelin më të lartë. Në të kundërt, shoqëria ngec e bllokohet. Nuk ka vazhdimësi. Ndaj detyra juaj themelore është të mësoni e të përpiqeni gjatë kësaj kohe për të arritur objektivin.
Kisha mbetur pa fjalë. Një mijë vjet jetë, një mijë vjet mësime, ushtrime, nxënie për t’u bërë më pas kujdestar i një çunaku a çupëze të përzgjedhur, nga ata me yll në ballë.
– Epo erdhi koha të ndahemi bashkë, – më ndërpreu burri. – Kur të keni nevojë më thërrisni, – vijoi ai teksa dilte nga dera.
Dera u mbyll me kërcëllimë pikërisht në çastin që unë u kujtova se s’dija me ç’emër ta thërrisja.
– Si quheni? – i thirra nga pas, me tërë forcën e mbetur.
Burri më buzëqeshi ndërkohë që zhdukej pas kthesës. Në vesh më tingëlloi zëri i tij:
– Thërrisni emrin më të dashur për ju dhe unë do të vij!
Mbylla derën. Dhoma e zbrazët dukej sikur nuk kish parë e dëgjuar gjë. Lëviza si e mpirë deri te frigoriferi dhe mora dy vezë të tjera. M’u kujtua këshilla e tij ” Mos i digjni më vezët!”. Qesha e lehtësuar dhe rinisa procesin e skuqjes së tyre.
Vetëm në mbrëmje, kur u shtriva për të fjetur, pesha e përgjegjësisë së madhe që kisha pranuar m’u duk sikur më ra mbi shpatulla. Qindra pyetje më lindën, por ajo më kryesorja ishte: a do të arrija t’i doja të gjithë njerëzit që kisha pranë? E mbi të gjitha, a do të arrija unë e ftohta, e turpshmja t’ua shprehja dashurinë haptazi?
Disa herë u pendova që e pranova misionin. Por, sa herë që matem ta thërras burrin për t’i kumtuar dorëheqjen, mua specialistes së rasteve të humbura më kujtohet shakaja e tij: “Mos i digjni më vezët” e atëherë mendoj që s’duhet ta humb këtë mundësi, duke pritur që të vijë mundësia ime e artë. / Revista Letrare
