Mos më pyet mua – Cikël poetik nga Shpresa Ymeraj

Shpresa Ymeraj ka lindur në Shqipëri në vitin 1972 dhe jeton në Pensilvaninë juglindore. “Dashuria dhe dhoma e errët”, është libri i saj i parë me poezi. Në vitin 2018, “Kuvendi Magazine”, “Ditët e Letërsisë Shqipe në Shtetet e Bashkuara”, e cilësoi krijimtarinë e saj, të vlerë për Çmimin e Parë në Poezi, dhe revista “The Pangolin Review” e zgjodhi në listën e shkurtër në Konkursin Vjetor të Poezisë. Shpresa studion në dy degë, English Literature dhe Creative Writing në Widener University. Ajo i quan krijimet e saj: “Ninëza, fryt i syrit dhe i zemrës”. Sipas redaktores së librit “Dashuria dhe dhoma e errët”, Rudina Çupi, poezia e Shpresës është emocionale dhe vjen si reflektim i botës së saj të brendshme, një botë e madhe dhe e thellë. “Poezia e Shpresa Ymerajt i beson gjuhës figurative për të krijuar hapësirën e vet intime. Pena e saj, nëpërmjet një reflektimi të veçantë thellësisht emocional, inkurajon analizën e brendshme”. Libri “Dashuria dhe dhoma e errët” gjendet online në Amazon.com dhe në Outskirtspress.com.

1989

Sot kam ditëlindjen,
nënë, gotën lërma bosh.
Dua të pi lëngun e degës së njomë,
ylberin dhe vesën mbi fletë trëndafili,
mushtin e ëmbël të dashurisë,
aromën jetëzgjatëse të tokës,
detin e mallit për të panjohurën,
mjegullën lotuese të shqetësimit,
shkumën margaritar të dallgëve,
lumin e bardhë të kureshtjes;
dua të pi qiellin e jetës,
që më deh, e më ndjell.

Mos më pyet mua

Jam mërzitur me ty, përsëri.
Më parë më kishe harruar;
tashmë që jemi përballë nuk di përse edhe kush na ka ngatërruar.
Me ty jam mërzitur sikundër ti mund të jesh me mua.
Nuk i dua më buzëqeshjet,
përkëdheljet, trillet, joshjet e tua.
Muret palë-palë me shpejtësi
i ngre të lartë si kështjell’,
e mbrojtur nga dhimbja jam tani
paçka se kam mbetur pa diell.
Ti, shtrirë përmbi livadhe përrallore
rrëzë Tomorit, në Valbonë,
mëngjeseve i lan sytë,
duke u lexuar zogjve Poradecin,
një dallgë Joni të mbetet në fyt.
Atdhe, o plagë pa shërim!

Në djall djajtë edhe engjëjt gjithashtu,
u ngujoftë loti pa kthim
nëpër drurët e gurët e tu!
Krahët kurrë nuk t’i kthej!
Të dua!
Zemra asnjë çast nga ty s’është ndarë,
por,
të lutem,
mos më pyet mua përse hipa në trenin e parë.

Dashurisë

Vështroj përgjatë një bregu
një vijë të bardhë shkume
se si e lëpin pareshtur gjuha e detit;
një vijë të padukshme
dëgjoj që e thërrasin horizont,
një vijë si dy gjinj të shtrënguar mes duarsh,
djathtas e lakoj me sy,
edhe një vijë diagonale
që pingul hidhet në det
më shpon tejpërtej në të majtë;
dy kllapa i vijëzoj kokë më kokë
mes për mes vatrës që ngroh gjithë botën
së cilës rreth i shkoj gjithë jetën,
por nuk e vijoj dot.

Kur të mos jem

Unë do të kem ikur
të thur kurora mbretërore kamomili
si dikur me shoqet e mia,
rrokullisur poshtë asaj kodre mahnitëse,
mbi kashtën e ngjyer në flori;
duke pritur mëngjesin të bjerë
si një fetë buke e sapopjekur në dorë
qëndruar majë atij mali të mahnitshëm,
duke kundruar gjirin Vlorë.
Ngrirë në momentin më të lumtur
deri në pafundësi.

Në vetmi

Kush është që me zor përçudnohet
duke u mbyllur dyert stuhive,
prej ku kërkon të çlirohet dita?
Nga bota në botë rënë
mbi sofrën e saj njësore.
Një diell më përzë.

Zëri yt dritëron

I shtrenjtë çmimi i pranimit,
flurudhë trajektoreje që po digjet tash 27 vite,
ngecur midis dhëmbëve të ndritshëm
të asaj lavireje të vjetër, nazike,
si të ishte një dukat kallp.
Ti e shpërthen gojën; minuar gëzimi.
Oh ç’shfaqje!
Një e tetëdhjetë e ca,
cohe ethesh të ylberta,
prerë qiejsh të largët,
e ty, zëri të dritëron!
Merre frymë-ëndrrën,
e lëshoji jetë,
në të cilën e di ende se çfarë je.

Brenda pëllëmbës sate

Pas mesnate fill
më thirri mëngjesi,
një zile alarmante
më ngriti më këmbë,
por ti mënjanë s’më lë
asnjë sekondë:
gjithë ditën rrotull
t’kam ardhur nëpër pëllëmbë. Nuk di a më ke parë
me sytë e mallit
apo në më ke ndier nëpër ditë kur rendja e nuk pushoja;
brenda pëllëmbës sate,
çizmet zinin vend,
që prej aty çdo gjë e rregulloja.