Mbështillem me hijen e vendlindjes
Cikël poetik nga Arben Velo
Lutje!
Qyteti që unë dua
ka lindur nga një marinë
që nuk u mboll kurrë,
në tokën që i rrit zanoret
si saçma të vrasin edhe gjinkallat.
Qyteti që unë dua
i rrëzon baladat në tokë,
i kthen në shtëpi kukullash
për fëmijët ende të pangjizur.
Unë jetoj në një koshere urbane,
në hoje bashkëtingëlloresh
ngjeshur mes harabelash.
Nën kryq flatrash
betohem të mos mërgoj
nga dashuria ime.
Qyteti që unë dua
është një bebe e palindur,
i ngjizur nga dy qeshje
lindur nga përshëndetjet
qarjet njerëzore
e mbështjellin kopanec.
Unë ende s’e di,
nëse ia vlej si banor për këtë qytet?
Erozion shpirtëror
Lexoj nje letër të dalë boje
nga erozione shpirtërore
s’dalloj janë germa që kanë ikur,
a mjegulla pa adresë qiellore
Me penë Nëntori dikur më shkruajti
fjalë që kurrë si dëshifrova.
rrebesh endacak u kthye
e derdhi shtëmba uji si shkronja .
Tek hidhte bojë mbi hira pellgjesh
U pasqyrova një pikepyetje
Kaluan vite më kot ne pritëm
shirat nuk lanë testamente…
Vendlindje
Jam një pemë larg nga vendlindja.
Hija e saj
më shtrëngon në stomak
si uria.
Sa herë iki diku
mbështillem me hijen e vendlindjes,
…një pemë larg botës së dhimbjes!
Vjeshta dhe Pleqtë
Bien gjethet, brinjët u lëpijnë
Verdhashe, larashe, si gjuhë prej mëshqerre
Menteshat e duarve në porta ëndërre
iu rrinë
pasthirrmë e pavajisur që prej vere.
Vajzave, sapoardhur nga beteja e puthjeve
iu fërshëllejnë djemtë, aromës së tyre
Eh – thonë nazelinj, – nuk shuhet zjarri i buzëve
vetëm me një piskamë fërshëllime!
Livadhe të zverdhur nga mosha e pabesë
t’ju thurin ojna vajzave, më kot eh, ah!
Mes gjetheve të rëna si gjuhë prej mëshqerre
kollitet fortë mosha, luajnë domino ata.
Ca gjethe vjeshte që u ngecin në brinjë
zjarr puthjesh kanë qenë kur ishin të rinj.
Gjendje qytetase
Nga kraharori i mjegullave lindi mesditë gri
unë i lutem postës së gjetheve:
“Mos më sill si zarfa imazhe njerëzish,
të më çjerrin me thonj këtë ditë vjeshte”.
Me lodhjen dhe mundimin e brengave të mia
portretin e Asaj ndërtoj duke e pritur.
Vetveten nis ta shtrydh në rrugët e qytetit,
mbulohem me qilim gjethesh ronitur.
Nga lëmshtaku i vetmisë humb fillin mes rruginash,
ca zogj si rrobaqepës më marrin masë hije
ah sa do të doja në këtë mesditë kaq gri
ta ktheja në një flaut një çelës shtëpie.
Babait
Babai tani dremit gjumin e portokalles
dhe sheh vegime me dele hënash të bardha.
Milingonat e Nëntorit pritën sa zbardhi
të ngarkoheshin me vesë si me këmbana…
Ecin me sikur mbi ledhe vegimesh të tij
(si fjali sapodala nga shtypi i agimit)
Në bahçe shegët në katërsh e kanë çarë zemrën
(nga malli i tij për mbesën edhe nipin.)
Unë nuk e di ç’ndodh kur zgjohet portokallja
si qan në zgjim sekonda nëpër shtatin e saj.
Atë çast mbi çatinë prej kashte të qiellit
gugasin mijra pëllumba çelur nga sytë e babait.
Dramë e pashkruar
Bredh era si buajt në dunat e Nëntorit,
në gjole vërtitet të cliroj fatin e vet.
Bredh e bukura ime, matanë lumit të vdekur
më dërgon këngë trishtilash tash e mijëra vjet.
S’është bijë e Penelopës,është drama e saj
që lulet e kripës m’i kthen në pendime.
Bredh era si buajt në lagunat e Nëntorit
Si të bëhem trishtil t’i këndoj çdo dhimbje?
Fshati prej vjeshte !
Dje unë shkova në mbrëmje në një fshat
(s’ia varte errësirës,e kishte vënë ndër këmbë)
Dhe njërin sy të sapo dalë nga drita
E kishte kthyer furrë pjekje për hënë
I vetmi banor që mban syze prej vjeshte
(Xha Skëndua ecte mbi rrugën me zeje)
Lundronin mbi xhamat e syzeve të tij
Shtëpitë bosh, si lundra pa leje
Në rrugë mungojnë ato, vajzat e bukura
(Mungojnë dhe djemtë që prisnin puthjet e tyre)
Diku nga një dorë ngjishej e ngrohtë buka
Me aromën e vet ta bënte natën të gdhihej.
Një gjyshe e hipur në shkallët e shpresës
Si pikëçuditje e ngelur në fund të fjalisë
e mbante në duar aparatin smart
si hartën gjeografike të Italisë.
Të moshuarit e tjerë prej kohësh kanë vdekur
në brinjët e ditës e kanë nga një varr
hijet e tyre në mugun e syrit të vesës
shtëpitë bosh i veshin si marinarë.
Dje unë shkova në mbrëmje në një fshat
(s’ia var errësirës e rend drejt vetmisë)
Çdo natë shtatë pleqtë e mbetur atje gjallë
Nën dritën e hënës i falen rakisë.
Tetori
Shtatë pleq të mbetur ende gjallë në fshat
Dredhin krahët e zogjve
nga kutia e kraharorit tim.
….Duhani më i çuditshëm që pijnë.
Gjanicës
Një lumë që lindi nga përrallat
me hije njerëzish veten mbush.
E mbledh në grykè si shall shirash
një shall që nuk e gjen kurrkush.
E kam vështirë të shkoj në mendje
sa Hëna njerëzish vdesin thellë tij
Krahëthyer, buzëçjerrë nga dhimbje e ndotjes
I tharë për ujë, mbushur me zi.
Kërkoj më kot qiej që mërguan
nga kjo muranë, ku kishin çerdhen
Ka ardhur vjeshta dhe Gjanica
i zverdh si gjethe hënat e njerëzve
Modë
Vec një kosh me mbeturina të lejohet të vozitësh.
Ai është barka jote,
mbushur me kacek kengësh nga mizat.
Është torta katrore
e atyre që kanë festuar
pa të njohur Ty.
Ti kalon,zgjat duart
gishtat e tu bëhen dhjetë qirinj,
për ditëlindjet
e atyre që nuk i ke njohur kurrë.
Elegji për një rrap
Ky dimër ende i pakëputur,
do të jetoj,
sa një qiri,ndezur nga lamtumira
e një rrapi.
Njëqind vite
më parë,
rrapit,
mbështjellë me dhera,
si foshnjë kërthinj,
qerrtarët i këndonin ninullë
legjendën e Ali Pashës.
Trupin ia sollën në Fier
rrënjët ia lanë në Janinë.
Njëqind vjet toreadorët e erërave
fshehur diku pas dimrave
e goditën deri në dhimbje.
Në një breg Nëntori,
i tretur dredhave të mureve
të dimrave të vjetër
Ai u shkëput mbi supin tim
ra nën një qiell
si mizanskenë e Traviatës…
Tashmë në çdo vdekje të padirsur
ka trupin në Fier
dhe këmbët në Janinën e Ali Pashës.
Pusi i Euridikës
Është tharë pusi i vjetër i fëmijërisë sime
dhe lotët e dimrave brenda tij janë tharë.
Unë nuk e dija ç’ishte kënga e Euridikës
as Orfeun se njihja, cili qe më pare.
I jepja vezë hënash, pusi çelte jehonë
humbesha sa në rrathë, aq brenda vetes time
me çikrikë mjegullash, zgjasja duart dhe kapja
herë bishtra prej isosh, herë flokë vetëtime.
Dhe u zhyta një ditë në thellësi të tij,
legjendat, nisa t’i mblidhja pikë-pikë
nuk gjeta, o njerëz, kurrë vajzën e bukur
mes ujërave, si floçkë, të quajtur Euridikë.
Revista TIME